Reizen in de corona-crisis is een weg van lange adem. Omdat de Schengen-Ban op Amerika zat, moesten we eerst 14 dagen buiten de Europese Unie vertoeven, voordat we de VS in mochten.
We hebben tijd doorgebracht bij lieve vrienden op Curaçao en Bonaire. Ook niet verkeerd om daar “in de wacht” te staan, maar we hadden 1 doel voor ogen: Naar Fort Lauderdale om het schip te bekijken, waar we al maanden verliefd op waren.
Dag 14 stonden we met onze koffers op het vliegveld van Curaçao, vol kriebels en enthousiasme om het schip dan echt snel te kunnen zien. Helaas vond de werkneemster bij de incheckbalie dat we niet mee mochten. Onze ESTA formulieren werden geblokkeerd en verslagen en met ongeloof dropen we af.
We belden onze vrienden Ilse en Patrick of we AUB nog een nachtje bij hun mochten blijven….
Dag 15 stonden we weer met frisse moed bij de incheckbalie, maar de vlucht zat vol. We zouden pas een week later weer een vliegtuig kunnen boeken. We stonden de hele dag stand-by, hopende dat we wel mee konden. Helaas na 8 lange uren op het vliegveld, gingen de deuren naar het vliegtuig dicht en mochten we weer niet mee. Dus weer een telefoontje…….Ilse…Patrick??
Dag 16 dan? We kozen een alternatieve route en kochten tickets naar Aruba. Van daaruit gingen er dagelijks 2 vluchten, dus een haalbare zaak. Opnieuw testen op corona, Pcr negatief en gaan. De korte vlucht naar Aruba was een machtige ervaring. Een klein vliegtuigje met hooguit 15 man aan boord. We zaten achter de piloot met de deur naar de cockpit open. Of beter, zonder deur naar de cockpit. We konden alles mooi volgen. Eenmaal aangekomen op Aruba hadden we alle tijd, 6 uur doorbrengen op het vliegveld, maar ah, we waren onderweg naar Shangri-La, dus dat kon de pret nu niet meer drukken. Dachten we……….
Op Aruba zit de Amerikaanse douane al op het eiland, ipv pas bij aankomst in Miami. Er stonden lange rijen bij de douane. Netjes aansluiten en geduldig wachten totdat we aan de beurt waren. Eenmaal bij de douane, nam de Amerikaanse onze paspoorten in beslag. We moesten op een stafbankje plaatsnemen en wachten…. en wachten….. en wachten….Nu begon de tijd voor vertrek toch echt dichterbij te komen. Het duurde een eeuwigheid dat er eindelijk iemand aan kwam sloffen met onze paspoorten. Blijkbaar hadden we een X-je achter onze namen in de computer en vonden de Amerikanen dat we gestraft moesten worden. Rennend naar de gate mocht helaas niet meer baten. We hadden de vlucht gemist. We hadden nog 1 kans, want later op de dag zou er nog een vlucht gaan. De mensen bij de gate waren wel bereidwillig om ons aan boord te krijgen gelukkig. Dus inboeken en weer vooruit kijken dachten we. Erwin mocht wel mee, Riëtte niet. Dus bij de douane hadden ze alleen Erwin zijn paspoort verwerkt in de computer. De mensen bij de gate hebben gebeld en gebeld en stinkend hun best gedaan om dit weer in orde te brengen. Gelukt! Grote opluchting bij ons, 2 uur en 45 minuten vliegen en we stonden op Amerikaanse bodem.
Helaas brak er onweer uit en verliep dit anders. We mochten niet landen en cirkelden 10 rondjes boven Miami. Eenmaal geland, moesten we nog lang in het vliegtuig doorbrengen, want de bliksem was ingeslagen en alle stroom was uitgevallen op Miami airport.
Maar ook hier geldt geduld is een schone zaak, we mochten het vliegtuig uit. De stroom was nog altijd uitgevallen bij de bagage banden, waardoor het later en later werd. Toen we uiteindelijk de koffers hadden, gingen we op zoek naar onze huurauto. Miami airport is megagroot en je gaat met metro’s naar andere bestemmingen. Ook hier was de stroom uitgevallen, maar na een laatste restje geduld kwamen we rond middennacht aan bij de autoverhuur. Deze hadden we gemaild, dat we 3 dagen later kwamen. We hadden betaald, dus dachten dat dit wel goed zat.
Huurauto? “Nee mevrouw en meneer: deze zou u 3 dagen geleden ophalen en de auto is nu weg”. Er zat niets anders op dan 00.30 uur voor de volle pond een auto te huren. Tegenwoordig zit er geen navigatiesysteem meer in die huurauto’s, want iedereen heeft dit toch op zijn telefoon? Wat een wegennetwerk in Amerika, even wennen al die banen en onverwachtse afritten, waardoor je ineens verkeerd rijdt. Na ruim een uur kwamen we aan bij ons motel in Fort Lauderdale. Middenin de nacht, regen en uitgeput. Een prachtige locatie aan zee. En een motel zoals je ze in Amerikaanse films ziet. De vriendelijkste werknemer checkte ons in en dacht dat we wel honger hadden. Hij adviseerde ons een top pizzeria. Middenin de nacht zaten we aan een large pizza, zoals alleen Amerika ze kent, met een lekker verdiend Corona biertje. De nacht was kort daar we om 9 uur de afspraak hadden met de verkoper en makelaar van Shangri-La.
