Helaas moest Riëtte op 5 juli weer terug naar Nederland i.v.m. haar zaak. Geen directe vluchten terug, dus dan maar weer via de “Antillen Route” dus van Miami naar Aruba, vandaar naar Bonaire en door naar Amsterdam. 36 uur later was ze eindelijk in Nederland.
Ik bleef alleen achter in de VS…..met een hele waslijst van dingen die ik moest repareren voor we de Atlantische Oceaan veilig over zouden kunnen steken.
Daar de “Travel-Ban” niet opgeheven werd moest ik ook op zoek naar bemanning en al snel had ik een sympathieke Colombiaan gevonden, die zijn handen uit de mouwen wilde steken, die graag meer ervaring op moderne jachten op wilde doen en naar Europa mee wilde.
We huurde de motelkamer voor een weekje extra, zodat we een plek hadden om na een dag hard werken in ieder geval goed te slapen.
Dagelijks moesten we langs diverse bedrijven voor extra onderdelen, updaten van de Epirb enz. enz. Daarna door naar de boot en klussen. Zo werden alle brandstofleidingen van de bakboord motor vervangen, want dat gaf problemen. Een groot gedeelte van de airco-leidingen werden verwijderd, want dat systeem was zo lek als een mandje.
Daarnaast moesten we zien hoe van Ford Lauderdale naar Palm Beach konden komen, daar kon het schip uit het water, want ik vertrouwde 2 huiddoorvoeren niet en die wilde ik vervangen hebben. De eigenaar van het huis wilde ons ook weg hebben, te veel overlast van al dat geklus aan de boot.
De bakboord motor bleef problemen geven en toen ik een deel brandstof aftapte kwam het euvel aan het licht…….het was geen diesel maar een mengsel van water en diesel……dus de tanks moesten geheel gereinigd worden…….dat kon pas in Palm Beach. Dan maar de motoren op verse diesel rechtstreeks uit de Jerrycans laten draaien, dat werkte perfect, dus de motoren waren toch zo goed als nieuw!
Dan hadden we ook nog de dinghy, die moest ook uitgeprobeerd worden. Na weer een dag hard werken hebben we die met de kraan….ja ons schip heeft een echte hijskraan, van boord getild en te water gelaten. Hij startte in 1 keer, maar de stuurinstallatie zat vast geoxideerd. WD-40 doet wonderen en wij waren dan ook heel blij dat we ff lekker ontspannen konden scheuren.
Boys met hun Dinghy(toys)
We zochten ondertussen verder naar een 3e bemanningslid. We vonden uiteindelijk iemand die ik normaal niet zou vragen, maar zoals de makelaar verwoorde: “Never judge a book by the cover”, maar achteraf had ik dat beter wel kunnen doen.
Hij kon snel in Ford Lauderdale zijn en was beschikbaar, na nog wat klussen en al wat inkopen gedaan te hebben, waaronder een abonnement op BoatUS waardoor je gratis sleepboot hulp krijgt en extra verzekerd bent, iets wat je in de VS wel nodig hebt. Ik had tenslotte nog geen meter met deze joekel gevaren en we lagen in een smal kanaal afgemeerd………..spannend!
Op 16 juli was het dan zo ver…..we gooiden de trossen los!
Via het Intercoastal kanaal konden we toch niet, er was ergens nog een kabel gespannen en met onze 30 meter zouden we dat niet gaan halen, dus……via de oceaan moesten we.
Als of ik met mijn rupskraan aan het manoeuvreren was lukte het mij samen met de crew om achteruit het kanaal uit te varen en toe zuid naar de uitgang in Ford Lauderdale. Riëtte kon ons precies volgen, wat een heerlijk gevoel gaf, zo ver weg maar toch zo dichtbij!
Onderweg leek het wel of we in een aflevering van “Miami Vice” zaten, enorme speedboten en mega jachten met snoeiharde muziek. In Amerika is alle groot, dus ook de borsten en de billen van de (schaars) geklede dames die daar aan boord mee deinden.
Uiteindelijk draaide we het ruim sop op en konden we de zeilen gaan hijsen. Het grootzeil stond direct goed, de genua was echter niet tot in de top te hijsen en het voorlijk was beschadigd, dus weer werk voor een zeilmaker. Ondanks dat deze dus niet goed stond gingen we snel met 8 knt noordwaarts. In de avond kwamen we aan in Lake Worth (Palm Beach) en gingen we voor anker voor de zuidelijke vestiging van Rybovich Marina, daar konden we maandag tegen de wal en dinsdag werden we bij hun noordelijke marina uit het water getakeld.
Wat een luxe was deze marina, alles voor de crews van de mega-jachten welke hier voor reparatie of andere dingen lagen. Gym/Sauna/Bar/Zwembad noem het maar op, het was er…..wat het kostte hebben we maar niet gevraagd. De prijzen voor alleen al te liggen zeiden genoeg!
Volgende dag eindelijk op de kant. Alles wordt met behulp van sleepboten gedaan, anders mag je er niet eens komen.
Toen we uiteindelijk er uit zouden gaan, brak eerst even de hel los in de vorm van een giga onweer! Nasleepje van orkaan Irma.
Nou daar stonden we toen, opgebokt en wel naast een van de scheepjes van Bill Gates…..was ik toch even zijn buurman!
Maar ik geloof dat ik iets meer met de rekening in mijn maag zat die ik uiteindelijk gepresenteerd kreeg als dat Mr. Gates dat zal zitten. Rybovich wordt daarom ook meestal als Rober-vich genoemd, wat een vreselijke oplichters zijn dat!
Ondertussen waren de tuigers van “Florida Rigging and Hydroilics” klaar met het nieuwe lopend wand en waren de beide watermakers in werking geholpen door de mensen van “Reverse Osmosis”. Daarnaast hebben we heel veel gehad aan de Nederlandse scheeps-elektricien Arie van Hooren, die zich in Florida gevestigd heeft, deze heeft ook een extra Victron lader/omvormer geplaatst.
Op vrijdag 23 juli werden we weer te water gelaten, dit echter slechts nadat we een financiële aderlating van ruim 14.000 dollar hadden gedaan.
Het schip hadden we vol proviand gestoken en bij de zuidhaven van Rober-vich hebben we de schoongemaakte tanks met verse diesel gevuld, nog 1 nachtje voor anker want geld om daar nog 1 nachtje tegen de kant te liggen was er niet meer en ons grote avontuur zou beginnen!